Je hebt geen paard om bij te janken
Al wenend ben ik gisteren van mijn Jolieke gestapt Dré, ik moet er niet meer van weten, genoeg is genoeg, hij vliegt eruit. Soms loopt hij gezellig met mij, maar meestal als ik begin te galopperen begint hij vervelend te doen, niet meer vooruit te branden, staken, bokken, gewoon tegenwerken.
Ongezelligheid is troef
Hij doet precies alles om mij het leven ongezellig te maken. Het is hier gedaan met zijn goede leven, overdag lekker gras eten op de wei, s ’nachts lekker kunnen indutten in het goudgele strooisel, gedaan met vitaminen, voedersupplementen, dierenartsen, massages, en allerhande soorten beeldvorming in de diverse paardenklinieken. Mijn gepensioneerde paard wil werken maar kan het niet meer, deze kan het wel maar wil niet werken, voegt Marieke er gespannen aan toe.
Alle trukendozen geprobeerd
Ik begrijp je reactie volledig Marieke, wij zijn nu bijna 2 jaar samen aan het trainen en hebben toch het grootste gedeelte van onze trukendoos bovengehaald om mijnheer gezellig te leren werken. Door aan de longe veelvuldig aan te springen in galop en direct voorwaarts te drijven hebben wij geprobeerd die tegenwerking en bokken eruit te halen. Eerst hebben wij dat longeren gedaan zonder jou erop en nadien als alles wat bedaard was ben jij er terug op gekropen. Dit met wisselend succes. Als oudere instructeur en ruiter begrijp ik maar al te goed dat je niet wil van je paard wil gebokt worden, daarvoor is er nog veel anders in het leven te beleven.
Na vele duizenden euro’s investering ben je ook tot de conclusie gekomen dat er bij Jolieke geen lichamelijke afwijking of letsel te vinden is. Ja, dat weten we nu toch Dré. Het zal dan zeker tussen zijn oren zitten, een mentaal probleempje, je Jolieke heeft dus geen goesting om te werken.
Ik wil niet meer zoeken ‘waarom’
Wat ook de reden van dat onwillig gedrag mag zijn Marieke, juist, op een bepaald moment ben je moe gezocht, interesseert het je niet meer waarom en neem je afscheid van dat vervelende paard.
Ja, op een bepaald moment neem je afscheid van zo’n paard, je neemt de financiële kater er al slikkend bij, gewoon doen, Marieke, opgeruimd staat netjes. Vroegere zou ikzelf beschaamd geweest zijn om een paard te moeten verkopen, omdat hij bij mij niet wou werken.
Twee jaar is meer dan voldoende
Mijn ervaring heeft mij geleerd dat je niet langer dan één of twee jaar in een paard (ook niet in een mens) dient te investeren om tot een werkbare relatie te komen. Ik was er fier op dat ik alle paarden waarmee ik gereden had, tot presteren (Wat dat ook mag betekenen) had kunnen aanzetten. Toch tot ik ‘hem’ als vierjarige hengst binnenhaalde, en te veel betaalde voor zijn onzichtbare, prachtige genen.
Op aanraden van mijn echtgenote heb ik dat beest na twee jaar interne strijd met veel wroeging in mijn hart verkocht. Vijftien jaar later is deze uiterst mooie ruin nog steeds het idool van zijn nieuwe eigenaar. Hij loopt nog steeds beginnelingen dressuur, een laag springparcours en is voorbeeldig in het achttal. Zo zie je maar dat op ieder potje een dekseltje past, maar soms moet je zelf het initiatief nemen en op zoek gaan naar een ander dekseltje.
Een paard voor mijn voldoening
Ik hoor in de achtergrond dat je terug op zoek zal gaan Marieke, naar een paard waar je voldoening kan van krijgen. Ja, een paard hou je toch om voldoening van te hebben, enkel en alleen daarvoor doe je het toch. Sommige paardenmensen hebben voldoening aan het verzorgen van een aftands kreupel en hoestend paard. Maar jouw waarden vertellen je dat je op zijn rug wil zitten en het gevoel van fijne dressuur wil ervaren. Met beiden is er niets mis hoor, als je er maar gelukkig van wordt.
Sommige paarden hebben nu eenmaal geen goesting om zich voor jou in het zweet te werken, ze hebben geen ‘Rittigkeit’ zoals de Duitsers dan noemen. Ook bij mensen kan je bepaalde exemplaren tegenkomen die je met geen stokken (Ook niet met aangename versterkingen) een steen kan doen verleggen.
Help, ik zoek een paard
Natuurlijk wil ik je in je zoektocht naar een passend paard helpen, Marieke. Weet wel dat ik niets onprettiger vind dan op zoek gaan naar een nieuw paard. Ik hou er echt niet van om mij in de hippische jungle te moeten bewegen, waar vanachter iedere boom en onder ieder blad leugens en bedrog kunnen tevoorschijn komen. De meeste verkopers hebben mooie verhalen waarvan je per definitie het best niets gelooft.
Een paard gevonden
En dan komt er weer en climax, hoera wij hebben ons nieuwe droompaard gevonden.
Op het ogenblik dat je het splinternieuwe touw van je nieuwe paard in je handen krijgt bekruipt je steeds een gevoel van onzekerheid. De enige zekerheid die je hebt is dat je duur verdiende centjes verdwenen zijn. Je hebt een droom gekocht, dewelke je vanaf nu terug kan najagen.
Meer hippische interesse?
Doorlaatbare dressuurlessen krijgen