En ga je over zo een simpel onderwerp een tekst schrijven, Dré? Heb je niets beter te doen? Ja Frits, daarover ga ik zeker een tekst schrijven, en als paardenliefhebber heb ik natuurlijk heel veel te doen, en de meeste werkjes zijn voor en door jou.
Eerste halster aandoen
Het leiden van een paard is volgens mij één van de belangrijkste punten in het omgaan en africhten van een paard. Iedereen vindt het normaal dat je een halster rond het hoofd van een paard kan aanbrengen. Ons zelf gefokte veulentje van dit jaar hebben wij, samen met haar zusje van verleden jaar, recent nog in de opfokstal geloodst. Neen, dank je wel, ik hoef geen halster om, wordt mij door een in de stal rondvliegende Obladi met heel veel lichaamstaal verteld. Maar met wat geduld en vleierij zullen wij wel tot het compromis ‘halster aan’ kunnen komen. Het halster aan betekent natuurlijk een grote vrijheidsbeperking voor het jonge beestje en kunnen vluchten is nu toch een heel normale en levensnoodzakelijke zaak, zeker als er in je genen geprogrammeerd staat dat je een ‘prooidier’ bent. Blijven staan, niet achteruit trekken, meegaan als er trekkracht op de koord wordt uitgeoefend, voorhand en achterhand zijdelings verplaatsen, … , het zijn de eerste manipulaties die wij aanleren. En dan spreken wij nog niet van het kunnen vastbinden van zo’n jonge telg, maar dat zullen wij in een later lesje wel bijbrengen.
Pet pony obstacle course
Recent nog zag ik op FB een filmpje van een pony die op ‘wandel’ was met een kind van een jaar of twaalf. Vermoedelijk was het de liefhebbende mama, die haar beide schatjes had ingeschreven voor een ‘Pet pony obstacle course’. Schijnbaar is dat een parcours waarbij springbalkjes op de grond liggen en planten aangeven langs waar ze zich dienen voor te bewegen, beiden te voet natuurlijk. Op zich een mooi initiatief om de handelbaarheid van de pony even te testen, maar van voortbewegen was er hier bijna geen sprake. Bij iedere passage langs de decoratieve planten trok, de trouwens mooi opgepimpte pony, steeds de koord uit de handen van de eveneens piekfijn uitgedoste amazone in wording. Tot grote ergernis van het ponymeisje speelde zich bij iedere bloempot hetzelfde tafereel af. Een leuk filmpje natuurlijk, beloond als ‘The cutest pet pony obstacle course ever’. Maar ik heb daar eigenlijk een andere mening over.
Het dominante dier eet eerst
Al of niet toegelaten worden om te eten, is bij de paarden in de kudde een instinctieve gedraging ter bevestiging van de dominantie. Het dominante dier eet eerst en zoveel het maar kan, voor de restjes die mogelijks overblijven, mogen de overblijvende dan wat ruzie maken. Ook leiderschap van de mens over een paard begint met het bepalen of een paard al of niet mag eten. Door de manier waarop wij aan ons paard eten verstrekken en ontnemen, bepalen wij de rangorde tussen ons beiden. En neen, deze pony toont geen enkel respect voor het kleine meisje.
De hiervoor vermelde pony bepaalt zelf of hij al of niet gaat eten van de grasgroene sierplanten. Duidelijk dus dat hij de leiding over het gebeuren heeft en dus het meest dominantste dier is van hun beiden. Heel normaal ook dat deze pony ‘baasje’ zal spelen in de volgende stap van de africhting, wanneer de amazone plaats zal nemen op zijn rug.
Respect noodzakelijk
Moest jij geen respect voor mij tonen, Frits, dan zou je met je 600kg aan spiermassa een gevaar betekenen voor mijzelf. Wanneer ik naast jou loop of als ruiter op je sterke rug zit, wens ik niet dat je met mij op de loop zou gaan.
Tweemaal per dag pendel ik met jou, tussen de sappige weiden en de met muesli gevulde voerbak in de stal. Tijdens die honderd meter die wij gezamenlijk, maar onder mijn leiding wandelen, vertraag en versnel ik meermaals mijn stap, en soms las ik ook een paar keer halthouden in. Dat ik onderweg het vervelende ventje uithang heeft niets te maken met het feit dat ik, met mijn oude benen, moeilijk jouw drie hoeven overstappende beweging niet kan volgen. Dit heeft enkel te maken met respect opbouwen voor mij en dat respect ook steeds te behouden en te herbevestigen.
Positie van het paard
Ik verwacht van jou dat je met je hoofd naast mij loopt en dat je een voortdurend oogcontact met mij behoudt. Zo heb ik ook een duidelijk zicht op jouw gelaatsuitdrukkingen en kan ik snel anticiperen op eventuele veranderingen in je gedrag. Bij de minste versnelling of vertraging van mijzelf, verwacht ik dat ‘jij’ je snelheid aanpast aan de mijne en niet aan de koord sleurt. Trek en sleurwerk zie je ook veel gebeuren bij wandelaars, tijdens het uitje met hun geliefde, maar verkeerd opgevoede hond. Deze honden lopen dan ver vooruit en sleuren hun baasje mee, in de richting die hond lief zelf gekozen heeft en op de voor de hond passende snelheid.
Als ik stop Frits, dan stop jij als vanzelf. Het baantje waar ik loop is van mij en jij loopt ernaast, neen, en ook met je schouder hoef je mij niet zelfs een heel klein beetje weg te drukken.
Aangename en vervelende versterkingen
Eerst moet ik je dit respect voor mij aanleren, door aangename en vervelende versterkingen te geven, op het door jou vertoonde gedrag. Na een paar maanden wordt dit gedrag een automatisme voor jou en is het vanzelfsprekend dat je gewoontjes naast mij meeloopt. Je hebt dan respect voor mij gekregen en ik ben in deze context je leider geworden.
En ik weet wel Frits dat je heel wat dominantie in je geest zitten hebt en dat je hierdoor regelmatig de door mij opgelegde grenzen probeert te verleggen. Knap van jou, ik zou juist hetzelfde doen hoor. Je eigenheid mag je natuurlijk van mij behouden, maar door een dagelijkse herhaling wens ik toch dat je respect voor mij behouden blijft.
Het zit niet in je karakter om achter mij aan te sloffen Frits, dat weet ik en dat zou ik ook niet wensen. Meestal zou dit geen probleem mogen geven, maar je kan ook van iets verschieten en dan komt je aangeboren vlucht reflex tevoorschijn. Neen, mij omverlopen of mijn achillespezen een trap geven met je blinkende hoefijzers, deze ervaringen heb ik reeds opgeslagen en ze staan niet op echt op mijn verlanglijst.
Respect en vertrouwen voor goede relatie
Met luid gehinnik en in volle galop kom je steeds naar mij toe gelopen wanneer ik je naar de stal wil brengen. Een duidelijk bewijs dat respect en vertrouwen vragen bijdragen tot het in standhouden van een goede relatie.
Als je maar gelukkig bent
Juist voor het publiceren van dit artikel heb ik onze 4-jarige merrie nog voor het vallen van de avond naar stal gehaald. Onderweg heeft onze Lucy mij toch wat laten kennis maken met de manieren van de vroeger vermelde ‘cutest pet pony’. Alle paar stappen wou ze een hapje van het lekker gras op de doorgang nemen. Oh, juist, ja, het vrouwke heeft je gisteren naar binnen gebracht, en van haar mag je onderweg wat lekker gras meepikken, goed voor de relatie zeker. Zo zie je maar dat het leven niet een aaneenschakeling wat wit-zwart ervaringen is, gelukkig maar.
Meer hippische interesse?
Doorlaatbare dressuurlessen krijgen