Eerste indruk is belangrijk
Het is de eerste keer dat wij samenwerken, Marieke, vertel eens wat over je Jolieke, een imposante schimmelmerrie hé.
Ik heb haar een tijdje geleden gekocht in Spanje, maar ze hebben haar daar wat geforceerd, denk ik.
Ze loopt steeds met haar kin op de borst en ik krijg haar niet open. Juist Marieke, dat is geen gezellig probleem, maar we gaan samen opzoek gaan.
Ik bemerk dadelijk, zelf bij het instappen al dat Jolieke heel kort stapt, heel nerveus is en steeds de neiging heeft om te trippelen. Marieke heeft echt niets in de hand en ik bemerk dat ze een knipperlichtrelatie (Neen, niet wat je denkt, ik leg verder uit, haha) hebben. Iedere paar seconden zie ik je Jolieke het kaakgewricht openen, zodat de mond snel open komt, en er geen enkele stabiele verbinding met je hand is, Marieke.
Teveel spanning en geen verbinding
Bij rollkur buigt het paard ook maximaal in, maar dat is dan met en ten gevolge van een veel te hoge teugeldruk.
Je zou kunnen denken aan de neusriem een paar gaatjes vaster te snoeren, zodat het onmogelijk wordt om de mond nog te openen. Maar nee hoor, Marieke, dat gaan we niet doen. Een licht in de hand gesteld paard dient te kauwen en dat kan enkel met een losse neusriem. Hou je neusriem maar los zoals dit nu is.
We gaan samen eerst de veel te hoge oprichting (Ten gevolge van de hoge nervositeit) proberen weg te werken. Vanop de grond zal ik je teugelswerking even zelf bijsturen, om je Jolieke lang, rond en diep in te stellen. Dan kan jij dat gevoel op je C-schijf opslaan en dat in het verdere werk terug oproepen.
Met enige boetseerwerk slaag ikzelf als trainer erin om dit te realiseren, eerst tijdens het halthouden en dan meelopend in de stap.
Op zoek naar aanleuning; geen dwang
Maar vertel me eens Dré, wat ben je nu eigenlijk aan het doen?
Wel Marieke, ik ben op zoek naar een constante aanleuning. Neen, ik zoek geen zwaar gewicht op de teugel te creëren, zo botsen er al genoeg combinaties rond.
Ik bemerk dat je Jolieke, bijna iedere stap, zijn mond opent en je teugels een fractie van een seconde doorhangen. We gaan dus op zoek gaan naar een constante, maar soepele verbinding.
Concentreer je maar op je teugels en laat je ringvinger als veertje werken, zodat de teugel niet meer komt door te hangen. En ja hoor, hou dat licht verende contact ook maar aan als je Jolieke met zijn kin op zijn borst komt te lopen.
Het constant vasthouden van dit lichte contact fungeert als een vervelende versterking voor het achter de hand kruipen van je Jolieke. En je weet wel dat vervelende versterkingen dienen om een ongewenst gedrag af te leren. Juist wij wensen je paard hier af te leren om steeds zijn mond te openen.
Van opkrullen naar openheid
Eens je constante en licht verende contact, ja, ook in deze opgekrulde toestand, aanwezig is, laat je de teugels onopvallend wat langer worden en sta je Jolieke toe om zijn mond langzaam aan naar voor te brengen. Dat naar voor brengen doe je ook zonder het constante contact met de mond te verliezen. Je teugels blijven dus in een rechte lijn en gaan niet door gaan hangen. Voor een buitenstaander lijkt het alsof je teugels stokken zijn waarmee je de neus van je paard naar voor duwt. Maar eigenlijk varieer je van een iets zwaarder contact tijdens het opkrullen, naar een wat lichter contact bij het naar voor brengen van de neus. Hier kunnen wij dus spreken van een aangename versterking van het gewenste gedrag (Neus eruit).
En natuurlijk dienen wij regelmatig met het been de nodige impuls op te wekken, om Jolieke ook naar het bit toe te rijden.
Wat een grote voldoening voor ruiter en paard (en ook voor de trainer), wanneer na een half uurtje werken, beiden de openheid in het nekgewricht van Jolieke mogen ervaren.
Rijden met gevoel, niet met kracht
Nu we de gezochte openheid bekomen hebben gaan we je Jolieke zijn overdreven voorwaartse drang proberen weg te werken. Zet je maar lui op je paard, beeld je maar in dat je er genoeg van hebt, zoek het gevoel maar alsof je juist uit bed stapt en geen goesting heb om eraan te beginnen.
En ja hoor, na enkele rondjes is de grote hitsigheid van Jolieke sterk afgenomen, en kunnen ze rustig en met een open nek, door de bak rijden.
Hopelijk kan Marieke het vandaag opgewekte gevoel tijdens haar volgende training zelfstandig terug oproepen en verder automatiseren.
Leuk toch om te mogen spelen met spanning en veel succes.